UKŁAD SŁONECZNY
SŁOŃCE
gwiazda centralna Układu Słonecznego, wokół której krąży Ziemia, inne planety tego układu, planety karłowate oraz małe ciała Układu Słonecznego. Słońce składa się z gorącej plazmy utrzymywanej przez grawitację i kształtowanej przez pole magnetyczne.
MERKURY
Najmniejsza i najbliższa Słońca planeta Układu Słonecznego. Jako planeta dolna znajduje się dla ziemskiego obserwatora zawsze blisko Słońca, dlatego jest trudna do obserwacji. Mimo to należy do planet widocznych gołym okiem i była znana już w starożytności
WENUS
druga pod względem odległości od Słońca planeta Układu Słonecznego. Jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim widocznym na niebie, po Słońcu i Księżycu. Jej obserwowana wielkość gwiazdowa sięga −4,6 i jest wystarczająca, aby światło odbite od Wenus powodowało powstawanie cieni.
ZIEMIA
trzecia, licząc od Słońca, oraz piąta pod względem wielkości planeta Układu Słonecznego. Pod względem średnicy, masy i gęstości jest to największa planeta skalista Układu Słonecznego. Ziemia jest zamieszkana przez miliony gatunków, w tym przez człowieka.
MARS
czwarta od Słońca planeta Układu Słonecznego. Nazwana od imienia rzymskiego boga wojny – Marsa, zawdzięcza ją barwie, która przy obserwacji z Ziemi wydaje się rdzawo-czerwona i kojarzyła się starożytnym Rzymianom z pożogą wojenną. Odcień bierze się od tlenków żelaza pokrywających powierzchnię.
JOWISZ
piąta w kolejności od Słońca i największa planeta Układu Słonecznego. Masa Jowisza jest nieco mniejsza niż jedna tysięczna masy Słońca, a zarazem dwa i pół razy większa niż łączna masa pozostałych planet w Układzie Słonecznym.
SATURN
gazowy olbrzym, szósta planeta Układu Słonecznego pod względem odległości od Słońca, druga po Jowiszu pod względem masy i wielkości. Charakterystyczną jego cechą są pierścienie, składające się głównie z lodu i w mniejszej ilości z odłamków skalnych; inne planety-olbrzymy także mają systemy pierściene.
URAN
gazowy olbrzym, siódma od Słońca planeta Układu Słonecznego, trzecia pod względem wielkości i czwarta pod względem masy. Nazwa planety pochodzi od Uranosa, greckiego boga, uosobienia nieba, ojca Kronosa i dziada Zeusa.
Radiogalaktyki czerpią najprawdopodobniej energię z supermasywnych czarnych dziur. Materia wyrzucana z ich biegunów osiąga prędkość zbliżoną do świetlnej. Typowy strumień ma długość ok. 160 tysięcy lat świetlnych i jest dłuższy niż Droga Mleczna. Największa radiogalaktyka, 3C26, leży w gwiazdozbiorze Małego Lwa. Jej strumień ma 40 milionów lat świetlnych długości!
Niedawno świat nauki zaszokował informacją o znalezieniu dwóch nowych czarnych dziur. Czarne dziury zauważone przez naukowców z Uniwersytetu Kalifornia są oddalone od Ziemi o 270 milionów lat świetlnych. Masa każdej z nich przekracza 10 miliardów razy masę Słońca. Ich horyzont zdarzeń, czyli zasięg pola grawitacyjnego, z którego inne ciała niebieskie nie są już w stanie uciec — jest siedem razy większy niż nasz Układ Słoneczny.
Największy znany rejon wolny od galaktyk to superpustka w Wolarzu. To znaczy może nie do końca wolny, bo kilka(dziesiąt) galaktyk tam się znajduje, ale ma się to nijak do gromad i supergromad, gdzie mamy do czynienia z tysiącami takich skupisk. Jej szerokość szacuje się na ponad ćwierć miliarda lat świetlnych. Oznacza to, że w pustce tej może zmieścić się aż 2,5 tysiąca Dróg Mlecznych.
